Ik heb ook wel een excuus dat het een paar maanden is geweest sinds mijn laatste blog. Iedereen hier in Noorwegen weet namelijk wel wat ik heb gedaan, omdat ik elke dag met die mensen praat. En omdat het zo normaal is dat ik hier woon vergeet ik een beetje dat er 1000 km hier vandaan nog een hele boel mensen zijn die ik niet elke dag spreek. Het voelt dus een alsof ik iedereen al over al mijn avonturen heb verteld, maar dat is dus niet geval. Maar ik zal jullie allemaal bij deze even op de hoogte brengen :).
Laten we maar beginnen bij het begin. Ik sloot mijn laatste blog af met dat ik bijna een weekendje zou gaan skiën en dat ik naar de mid-year orientation zou gaan. Weekend skiën spreekt redelijk voor zich. We waren met een vrij grote groep, omdat het werd georganiseerd door het werk van Lars en alle werknemers namen ook hun gezinnen mee. Het weer werkte voor de eerste keer dit jaar een keer mee en we hadden het hele weekend lang een strak blauwe lucht.
In Bergen
De mid-year orientation heeft misschien wat meer uitleg nodig. Er zijn dit jaar zo'n 30 uitwisselingsstudenten met YFU in Noorwegen. Die hebben allemaal zo hun eigen problemen, dus YFU brengt ons een paar keer in het jaar bij elkaar om het over die problemen te hebben en om elkaar gewoon weer een keer te zien. Noorwegen is een vrij groot land dus het is lastig om elkaar in het weekend te bezoeken. De orientation was dit jaar in Bergen. Dat was leuk, want dan kon ik daar ook weer een keer naartoe. We sliepen in één of andere verlaten school in de middle of nowhere. Op zo'n orientation word je ingedeeld in groepen en ga je eigenlijk het hele weekend in een kringetje zitten om over cultuurverschillen en je problemen te praten. Daar waren de meeste van ons ondertussen wel klaar mee (het is namelijk exact hetzelfde elke keer), maarja het moest. Ik heb zelf geen grote problemen gehad dit jaar en de cultuurverschillen tussen Noorwegen en Nederland zijn opzich wel te overbruggen dus het ging mij vooral om iedereen weer een keer zien.
Na het kamp gingen sommigen direct naar het vliegveld, maar ik bleef met een man of 10 nog in Bergen om een beetje de toerist uit te hangen. Bergen ligt aan de zee en is omringt door bergen (grote heuvels, niet de stad. Verwarrende naam heeft die stad :) ) Dat geeft een mooi uitzicht, maar betekent ook dat het er bijna elke dag regent. Bizar genoeg hadden we weer geluk met het weer en was het weer een strak blauwe lucht. Na een tijdje door Bergen rond gelopen te hebben was het toch echt weer tijd om naar huis te gaan en me klaar te maken voor een wel heel bijzondere vakantie.
Spitsbergen
Spitsbergen is een archipel die nog eens bijna 600 km noordelijker ligt dan het noordelijkste puntje van het vasteland van Noorwegen. Dit was de vakantie waar ik al een heel paar maanden naar uit zat te kijken. Er gewoon een paar keer per dag een directe vlucht vanuit Oslo naar longyearbyen (de hoofdstad van Spitsbergen). Longyearbyen is de noordelijkste stad ter wereld (78 graden noorderbreedte) met meer dan duizend inwoners, op het hele eiland wonen zo'n 3 500 mensen en het is 1,5 keer groter dan Nederland. Dit klinkt nu een beetje als een blog voor 3 op reis, maar ik probeer een beetje een beeld te schetsen hoe klein je je daar voelt. Ik kan nu dus ook zeggen dat ik op dat moment 1 van de ongeveer 4 500 meest noordelijkste mensen op aarde was. Dat is best vet.
Je zou denken dat, omdat het zover weg is, longyearbyen een ontzettend gat is, maar dat valt heel erg mee. Er was razendsnelle 4g service, hotels, de noordelijkste universiteit, een school, restaurants en zelfs een (de noordelijkste) brouwerij. Dat noordelijkste betekent niet zo heel veel in longyearbyen, je kan namelijk naar elk willekeurig gebouw wijzen en de kans is vrij groot dat het de noordelijkste iets is.
Het is natuurlijk niet zo'n groot vliegveld, dus je moet over de landingsbaan naar de gate lopen. Je moet dus vanuit de warmte van het vliegtuig naar buiten. Dat is normaal niet zo'n probleem, maar Longyearbyen is ook niet echt een normale plek. De dagen dat wij er waren, waren de koudste dagen in 8 jaar. Gevoelstemperatuur was -38. Dan moet je dus vanuit een vet warm vliegtuig die kou instappen, een verschil in temperatuur van zo'n 60 graden. Nou dat was dus best wel even een beetje koud. Vanaf het vliegveld reed er een bus naar de stad toe en vanaf daar konden we op zoek naar onze airbnb. De dag daarna hebben we een van de coolste dingen die ik ooit heb gedaan, gedaan. We zijn op sneeuwscooters naar een ander stadje, Barentsburg, (jep, vernoemd naar Willem Barentz, hij heeft Spitsbergen ontdekt) gereden. Dat was een toch van zo'n 240 km. Voor we konden gaan rijden hebben we nog een veiligheidsbriefing gehad en een heel dik pak aangekregen. We begonnen de toch vrij rustig aan, omdat we nog in de stad reden. Maar uiteindelijk sla je ergens rechtsaf en dan is alles om je heen wit. Ik zou graag zeggen dat het heel zen is om door dat landschap heen te rijden, maar zo'n sneeuwscooter besturen in nog best tricky en je moet je aandacht er behoorlijk bijhouden. Je moet het gas ook niet te hard indrukken, dat ding gaat namelijk als de brandweer. Het snelste wat ik ben gegaan is 80 km per uur, maar de snelheidsmeter ging tot 140 km per uur en ik twijfel er niet aan dat ie daar behoorlijk dicht in de buurt van kan komen. Uiteraard heb ik geprobeerd om daarbij in de buurt te komen, maar we moesten vrij dicht bij achter elkaar blijven rijden, dus je kon het gas niet helemaal opentrekken. De truc was dus om het gas was los te laten en wat afstand te creëren tot de persoon voor je en dan daar vol gas naartoe te rijden. Het is moeilijk te beschrijven wat een vet gevoel dat geeft.
Barentszburg is een Russisch mijnstadje, met zo'n 500 inwoners. Longyearbyen was ook een mijnstad, maar de meeste mijnen daar zijn gesloten. In Barentsburg werken er wel degelijk nog mensen in de mijn. De meeste mijnwerkers komen trouwens uit Oekraïne. We kregen een korte rondleiding en de gids vertelde dat, hoewel het een Russisch stadje is, ze de Noorse wetten volgen. Dat betekent dus ook de alcohol wetten. In Noorwegen mag je vanaf je 18e tot 22% alcohol kopen en vanaf je 20e boven de 22%. Daar had ik zo mijn twijfels bij en zeker nadat ze vertelde dat de populairste cocktail de 78 cocktail is. Dat is een cocktail met het alcohol percentage van de breedtegraad waar Barentszburg op ligt. Die breedtegraad is 78.
Na een Russische lunch stapte we weer op en gingen we op weg naar huis. Het was ondertussen al weer donker (die dag was de eerste dag in 4 maanden dat de zon boven de bergen uitkwam) dus we zagen niet zo heel veel meer. Dat zicht verslechterde nog is omdat we midden in een sneeuwstorm terecht kwamen. Het was vrij moeilijk om de persoon voor je nog te zien dus dat was wel even interessant.
Om dat beeld even te illustreren. Je moet de dus even indenken dat je in -38 op een eiland, 1,5 keer zo groot als Nederland, in de Noordelijke IJszee, met de dichtstbijzijnde nederzetting 100 km verderop, een populatie ijsberen, geen eten, geen vuur en alles om je heen is zwart met witte sneeuwvlokken die horizontaal voorbij schieten zit. En dan zie je dus niemand meer voor of achter je. Nou, is gelukkig allemaal goed gekomen en na een vrij lange dag zijn we lekker ons bed in gekropen.
De volgende dag hebben we een tocht gemaakt met een hondenslee. De tocht zelf was niet zo bijzonder. Het was erg koud en de sneeuw was heel dik, dus de honden werden heel snel moe en konden ook niet zo hard rennen. Het werken met de honden was het leukst. Voordat we vertrokken konden we eerst een half uurtje tussen de 150 honden hokken doorlopen. Die honden waren heel er druk en sprongen constant tegen te op, omdat de zo veel zin hadden om te gaan rennen. Ze waren heel erg schattig. We moesten ook zelf de honden optuigen voor onze slee en het was nog best een uitdaging om die drukke honden lang genoeg stil te laten staan om ze vast te kunnen binden.
De laatste dag zijn we naar een museum geweest over de ontdekkingsreizigers die naar Spitsbergen toe kwamen en de rest van de geschiedenis van longyearbyen en naar een kunst tentoonstelling. Die kunst tentoonstelling was, je raad het nooit, de noordelijkste ter wereld.
Daarna hebben we onze tas gepakt en zijn we weer terug naar Oslo gegaan.
Ik zal zo snel mogelijk weer een nieuwe blog posten, heb tenslotte nog behoorlijk wat in te halen.
Ha det.
 |
| Voordat we ze voor de slee moesten spannen hadden we een half uur om gewoon met de honden te spelen |
 |
| Zo'n waarschuwingsbord zie je niet elke dag |
 |
| Best vet uitzicht |
 |
| Uitzicht vanuit onze airbnb |
 |
| Blijft vet :) |
 |
| Foto voor Merel |
 |
| Na bijna 100 km op de sneeuwscooter bij het mijnstadje Barentzburg |
 |
| Bij aankomst |
 |
| Probeer een beetje een beeld te schetsen van hoe klein je je hier voelt |
 |
| Een paar van de andere uitwisselingsstudenten boven Bergen. Van links naar rechts: Yitong (China), Anna (Oostenrijk), Kolter (VS), hopelijk herkennen jullie die jongen nog, Martina (Italië), Kim (Nederland), Helery (Estland), Lang (China) |
 |
| Daglicht is daar tenslotte behoorlijk schaars in februari |
 |
| Sneeuwfort bouwen om met iedereen een sneeuwballengevecht te houden. |
