Beter laat dan nooit

Nou nou, weer een blog post. Dat heeft wel iets te lang geduurd. Beter laat dan nooit zeggen we dan maar. Ik ben hier nu ruim 3 maanden en zit al aardig in een ritme. De nieuwigheid is er een beetje van af en het voelt erg normaal om hier nu te wonen. Noors begint ook normaal te voelen, ik moet toegeven dat ik nog niet zo geweldig ben in Noors spreken, maar ik kan in principe alles lezen en verstaan. Helaas hebben ze hier in Noorwegen nogal wat dialecten, dus 25 km verderop wordt het verstaan al een stuk lastiger en zelfs sommige leraren hebben zo'n accent dat mijn klas ze soms zelfs niet verstaat.

Verder is de school hier niet erg moeilijk. Ze doen hier heel veel mondelinge toetsen, dus als je een beetje goed bent in over dingen praten waar je eigenlijk niet zo heel veel over weet kom je daar wel doorheen. Zeker als die mondelinge overhoring in Geschiedenis is, het is namelijk het 2e jaar dat de kinderen hier geschiedenis hebben en voor mij is het het 7e jaar. Dat is dus niet helemaal eerlijk, maar mij hoor je niet klagen. Noors is daarentegen een stuk lastiger. Net als in Nederland gaat het in de les over gedichten en andere vormen van literatuur van een paar honderd jaar geleden. Voor de mensen die zich nog kunnen herinneren hoe vaag de literatuur lessen in het Nederlands waren, het is dat maar dat in een taal die pas sinds 3 maanden aan het leren bent.

Genoeg over school en door naar iets leukere dingen, namelijk de winter. Terwijl ik dit schrijf is het buiten -10, dus die winter is al aardig aanwezig. Dit is vrij extreem en het gaat de komende dagen een stuk warmer worden, maar toch. Deze kou betekent ook dat de sneeuwkanonnen aankunnen, dus het skiseizoen komt dichter en dichter bij. Er staat voor in maart al een trip gepland naar het grootste skigebied in Noorwegen. Verder doet mijn gastgezin niet zo heel veel aan de luie variant van wintersport, dus zij kijken er vooral naar uit om te gaan langlaufen. En ook vooral om mij voor het eerst te zien langlaufen, dat schijnt namelijk nog best lastig te zijn.

Over trips gesproken: er staat een vrij gave op de planning voor in februari. Dan gaan we namelijk naar longyearbyen op Spitsbergen. Dat is het meest noordelijke dorp ter wereld op 78 graden noorderbreedte. Dat is een dorp waar je zonder geweer niet uit mag omdat je dan door ijsberen aangevallen kan worden, dus dat gaat wel interessant worden.

De laatste paar weken ben ik een paar keer naar Oslo geweest om wat uitwisselingsstudenten van over de hele wereld te ontmoeten. Er waren mensen uit: Duitsland, Italië, Tsjechië, Amerika, Mexico, Nieuw-Zeeland, Estland en zelfs China. Een groepje dat er minder Noors dan wij uitzag ga je niet snel vinden. We waren blijkbaar zo anders dat de normaal extreem gesloten Noren ons vroegen waar we vandaan kwamen. En in een land waar ze het niet oké vinden om iemand die in een supermarkt werkt te vragen waar iets staat is een gesprek beginnen met een groep vreemdelingen een hele prestatie.

Nou dat was het dan voor deze post, ik zal proberen om de volgende wat sneller te maken dan deze :)